14 de diciembre de 2007

AFVT (parte I)

Se que es un tema que está siempre presente aunque no deja de ser cíclico, estando mas de actualidad cuando los políticos se tiran los trastos a la cabeza auto proclamándose adalides de la lucha antiterrorista y utilizándolo para ganar 4 votos, cuando se detiene algún etarra, cuando se le ocurre abrir la boca al aerófago amamonao de Francisco Javier Alcaraz alias “no era nadie pero tuve la suerte de sufrir un atentado y aun así ser todavía mas cabrón” y presidente de la AVT. O cuando desgraciadamente hay algún atentado.

En cualquier caso es un tema, cuanto menos, recurrente, del que ya hace tiempo que tenía ganas de hablar.

Este post no va de terrorismo, ni de ETA ni de ningún otro tipo, sino de sus víctimas, del papel que están tomando, y de los medios para llegar a la erradicación de la violencia asesina.

Para empezar voy a fundar una nueva organización, la AFVT (Asociación de futuras víctimas del terrorismo) y que coño !!, me voy a nombrar presidente. Como toda nueva organización voy a necesitar un ideario que seguidamente voy a pasar a describir, como futura víctima del terrorismo que puedo ser me comprometo a :

1. Sufrir mi dolor lo mas íntimamente que pueda y en cualquier caso como me de la gana.

2. No tratar de impedir ningún medio democrático que pueda llevar al fin del terrorismo y por tanto a la disolución de esta recién creada organización.

3. No utilizar mi desgracia para cargarme de razones con las que poder chantajear emocionalmente a quienes no piensen como yo.

4. No decantarme políticamente.

5. No cobrar sueldo alguno.

6. No juzgar a mis verdugos.

Y la mas importante :

7. No crear ningún tipo de organización y/o asociación en el caso de convertirme en una víctima del terrorismo.

No hay verdad mas aplastante ni afirmación mas cierta que “las víctimas se convierten en verdugos” y es por esa razón por la que no pueden intervenir en una negociación que pueda llevar a que la familia del próximo asesinado se pregunte si se podría haber evitado, en mi opinión no tienen ningún derecho, absolutamente ningún derecho, a pronunciarse desde su absoluto dolor y totalmente justificable rencor.

P.S. Para quien quiera conocer un poco mas al Sr. Alcaraz. http://www.otromadrid.org/articulo/4050/escabroso-pasado-polemico-presente-presidente/

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Cal felicitarte per l'article d'aqueta setmana. Realment l'ha bordat i el link de l'individuo aquest (no té nom per a mi) es digne de llegir. ESPERO QUE TOTS AQUELLS QUE LLEGEIXEN EL BLOG PERÒ NO ESCRIUEN SE'L MIREN I S'INFORMEN DE QUI ÉS AQUESTA PERSONA.

Per la meva part crec que es un tema tant bo i tant profundt i que has tractat tant moderadament com el radicalisme t'ha deixat, que me dono uns dies per a escriure alguna reflexió.

Felicitats per l'article.

Mario Lorenz dijo...

Si no fuera por ti Julián ...!!! ánte todo gracias, pero por favor, no eleves un humilde post a la categoría de artículo.

De todas maneras le va muy bien a mi ego.

Anónimo dijo...

Te felicito por tu manera de expresar tan correctamente lo que muchos pensamos y no sabemos como decir, sin que nadie se sienta herido.
Yo tambien tengo miedo cuando voy por la calle o cuando voy a una aeropuerto..., me siento una futura victima, es que las victimas tienen mas derechos que yo ????
De verdad, felicidades, seguire atenta a tus comentarios, ya que me reconforta saber que piensas com yo, aunque no en todo ....que a mi la Navidad me gusta mucho.